Λέσχη Ανάγνωσης Ενηλίκων
Την Δευτέρα 17 Ιουνίου έγινε η καθιερωμένη συνάντηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης Ενηλίκων της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης «Κ. Κούμας», όπου και συζητήσαμε το μυθιστόρημα του Νικ. Μάντζιου «Η λίμπιντο των αγγέλων» και μάλιστα με την παρουσία του ίδιου του συγγραφέα που φώτισε πολλές πλευρές της αφήγησης και έδωσε την δική του οπτική, καθώς και την αφόρμηση για την συγγραφή του κειμένου. Πρόκειται για την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, που μετά από ένα ατύχημα μένει ανάπηρη με παραπληγία. Κάπου η μητέρα της ηρωίδας στην αφήγηση εξομολογείται στην κόρη της ότι θα προτιμούσε να είχε καρκίνο…Είναι η αναπηρία πράγματι τόσο επώδυνη; Μας απαντά η Έιμι Γουάινχάουζ με το τραγούδι της που επικαλείται ο συγγραφέας ότι «πεθαίνεις κάθε μέρα εκατό φορές». Και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, προσωπικοί και κοινωνικοί. Από τις ενοχές για ό, τι συνέβη, μέχρι την ανυπαρξία υποδομών που θα διευκόλυναν την καθημερινότητα των ανάπηρων.
Τον αγώνα της Κορίνας-με τις συνακόλουθες συναισθηματικές μεταπτώσεις - να σταθεί στα πόδια της και να αποδεχτεί την νέα κατάσταση θα παρακολουθήσουμε στην αφήγηση, η οποία εστιάζει κυρίως στο θέμα της ερωτικής ζωής της ηρωίδας της, χωρίς να αποσιωπά τις άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Είναι ένα ανάγνωσμα που ασχολείται με ένα θέμα- ταμπού, όπως η λίμπιντο των ανθρώπων με αναπηρία και μας φωτίζει αυτή την ιδιαίτερη πτυχή δίνοντάς μας λεπτομέρειες και στοιχεία που μας ήταν άγνωστα. Κάποια στιγμή στην αφήγηση μας σοκάρει η ανυπαρξία λύσεων στο πρόβλημα και η αναζήτηση διεξόδου με τον τρόπο που γίνεται. Γενικότερα, ωστόσο, το όλο θέμα δίνεται με χιούμορ, παρά την αναμενόμενη συγκίνηση που προκαλεί η δυσκολία και η ματαίωση στις πολλές προσπάθειες της ηρωίδας να είναι λειτουργική και σ’ αυτόν τον τομέα.
Η αφήγησή της σε πρώτο πρόσωπο- ένα δύσκολο εγχείρημα του συγγραφέα να μπει στη θέση και στην ηλικία μιας κοπέλας-μας βοηθά να παρακολουθήσουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα γεγονότα από την οπτική γωνία της ηρωίδας. Ένα αφηγηματικό εύρημα, το ημερολόγιο αναπηρίας, που όντας η ίδια απέναντι στον εαυτό της, μας παραθέτει με μεγαλύτερη «ειλικρίνεια» και αυθεντικότητα τα συναισθήματα και τις σκέψεις της κι όχι με το προσωπείο της άμυνας μέσω του σαρκασμού -και κυρίως του αυτοσαρκασμού- που πλαισιώνει τις αφηγήσεις της.
Τα πρόσωπα γύρω από την κεντρική ηρωίδα παρουσιάζουν ενδιαφέρον με τις ιστορίες και την προσωπικότητά τους και λειτουργούν ως υποβοηθητικό περιβάλλον κατάλληλο, ώστε η ίδια να αποδεχτεί την νέα κατάσταση και να προσαρμοστεί σ’ αυτή, με αποτέλεσμα να στέλνει τελικά ένα αισιόδοξο μήνυμα στον αναγνώστη. «Αισθάνομαι φυλακισμένη σε ένα μη λειτουργικό σώμα, εγκλωβισμένη στον ανυπόφορο κόσμο του κορμιού μου. Όμως αυτό έχω. Αυτό μου έμεινε. Μ’ αυτό θα πορευτώ και τρέφω ελπίδες ότι θα τα καταφέρω. Ο κόσμος μπορεί να γίνει και δικός μου. Θέλω κι εγώ το δικό μου μερίδιο απ’ τη χαρά»(σελ. 145) και λίγο πριν από το τέλος: «Η καρδιά έχει κι αυτή ρόδες και τρέχει. Τα πόδια, όπως και τα φτερά, βρίσκονται στο μυαλό μας».
Με την ευχή η καρδιά και το μυαλό μας να κάνει όμορφα ταξίδια «Καλό καλοκαίρι» σε όλους και καλές αναγνώσεις! Το επόμενο ραντεβού μας ξανά τον Σεπτέμβρη για να μοιραστούμε -εύχομαι- υπέροχες εμπειρίες!
Σοφία Χρηστάκη
