Καθρέφτες σε χρώμα μαύρο. Απορίες σε χρώμα γκρι. Ανησυχίες σε χρώμα σκούρο πράσινο. Αλήθειες σε χρώμα μωβ... Τα όνειρα του Γιώργου, η αληθινή ύπαρξη και το παιδί που χάθηκε μέσα μας. Που βούλιαξε. Για πάντα... Αληθινή ύπαρξη; Αλήθεια της ύπαρξης; Τι είναι αυτό; Η Βασιλική; Η Ερμιόνη; Ο Παύλος; Ο Θυμωμένος Φόρκυ; Ο Billy; Ο αρχαίος Σωκράτης αυτοπροσώπως; Ο Λυσαίος του κρασιού; Ο Στίβεν; Η Ζωή, η Έβελιν, ο Χάρης; Όχι, βέβαια: Κανείς! Μα εννοείται κανείς... Ποιος βούτηξε βαθιά στις εικόνες του; Η Ζοζέλ; Η Κυρία Τζένιφερ; Η κυρία Αντζελί; Η Αριάδνη; Ο Τηλέμαχος; Ποιος; Τι βοηθάει πια; Το καλό κρασί; Μια σκηνή ινδιάνου; Ένα πράσινο νησί; Μια σύγκρουση αυτοκινήτων; Μια μαύρη σοκολάτα; Μια βιτρίνα; Μια παιδικότητα που ηττήθηκε άπαξ; Μια εμμονή; Μια ενοχή; Ο κ. Ζίγκ(μουντ); Ούτε καν αυτός... Ένα παιδικό παιχνίδι συμπλεγμάτων, σπασμένο και χαμένο κάτω από τα κρεβάτια και τους καναπέδες της υποκρισίας, του δήθεν και του τίποτα. Ανάμεσα σε χνούδια μελαγχολίας και σκόνης... της σκόνης του χρόνου. Που πάντα θα στέκει εκεί ψηλά... Ελεύθερος σκοπευτής που βάλλει με το αρχαίο δόρυ του και μας πληγώνει με έρωτες, πόνους, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και λιωμένα όνειρα... Έτσι. Γιατί έτσι... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).